Divergent - Ik belande in een diepe put

Waarschuwing: Voordat jullie verder lezen, dit bericht staat vol met spoilers. En dan bedoel ik ook echt gruwelijke spoilers. Dus ben je nog bezig met deze boeken, of wil je er nog aan beginnen? Klik dan even snel weg. Ik wil natuurlijk niet dat ik jullie leven verwoest met deze gruwelijke spoilers.

Maar heb je deze boeken al uit en voel je je net zoals mij alsof je in het diepe geworpen bent, klik dan vooral op 'lees verder'. Tenzij je zo'n eigenwijs type bent en ondanks je de boeken nog aan het lezen bent, toch verder leest. Het is je eigen risico.

Zo, ik wil mijn hart even luchten. Nee, ik moet mijn hart even luchten. Ik heb een paar dagen terug het derde boek van de Divergent-serie uitgelezen. En nog steeds zit ik in een roes. Ik kan amper denken en als ik eindelijk aan iets anders denk dan dat boek, gaat dat niet verder dan een paar seconden en daarna denk ik weer: ''omg dat boek.'' en dan staar ik weer heel zielig voor mij uit.

Maar voordat ik ga beginnen met het op ratelen van alle spoilers, wil ik even melden hoe de boeken mij woord voor woord in zijn greep hielden. Nou moet ik niet zeggen dat ik bij elke bladzijde mijn adem in hield. Sterker nog, bij het tweede boek bedacht ik mij waarom ik dat boek in hemels naam had gekocht. Zoals jullie wel weten was Tris daar aardig depressies en ze kreeg mij toch een ego van hier tot aan in Tokio. In mijn ogen was ze een dom, onverstandig kind en ik ergerde mij dood aan haar acties. Maar de laatste bladzijdes maakten heel wat goed en dat maakte het tweede boek toch weer geweldig goed.

Ik heb niet vaak boeken-series gelezen. Naast The Hunger Games was dit mijn tweede serie. Ja, ik heb niet veel keus maar ik vond het toch wel de mooiste serie die ik ooit gelezen heb. Ik zeg er maar meteen even bij dat ik deze boeken ook een van de mooiste boeken vind die ik ooit gelezen heb. Het is zo ontzettend doordacht. Het hele complot, echt in het laatste boek viel mijn mond open van verbazing terwijl ik las waarom die stad daar nou staat met al dat 'factie' en 'afwijkend zijn' gedoe. En naast dat alles, ik vond de liefde tussen Tris en Tobias zo ontzettend mooi omschreven...

Tja, en toen kwam het einde in zicht van het derde boek. Ergens had ik wel een beetje verwacht wat er ging gebeuren, aangezien Veronica Roth ineens besloot om ook vanuit Tobias te schrijven. Maar toch, je hoopt het niet. Ik had al vanaf het eerste boek een crush op Tris en Tobias. En een hele erge crush op de liefde tussen die twee. En verder had ik ook een kleine crush op Uriah. De laatste paar bladzijdes... Tris ging in plaats van Caleb dat geheugenserum verspreiden. En ze was er, ze was door de doodserum gekomen. En toen zat daar David. Ergens hoopte ik dat ze dat geweer afpakte en ze die kerel recht door zijn kop schoot. Maar dat gebeurde niet. Met haar laatste kracht kom ze het geheugenserum verspreiden. En ze hoopte op vergiffenis.

Ze hoopte het,
Ze wilde het,
Ze geloofde het,

Hoe kon Veronica Roth überhaupt zo veel mensen dood laten gaan. Eerst Will, toen de ouders van Tris, en daarna volgden Marlene, Lynn, Uriah en Tris zelf. Ik heb zo hard gehuild. En diezelfde avond droomde ik over het boek. Dat het een goed einde had, dat ik de laatste bladzijde om sloeg en daar nog maar één zinnetje stond, vanuit Tobias gezien: ''En dan kust ze me...''. Dat was het einde in mijn droom, zo perfect dat ik hoopte dat het echt was.

Blijkbaar is een vuur dat hoog oplaait niet voorbestemd om lang te branden. En het is zo raar om te beseffen dat het nog drie jaar duurt voordat we Tris op het witte doek dood zien gaan. En dat duurt echt nog zo erg lang. Maar dan weten we; het is nu nog niet voorbij.