Over Mij

7/15/2016

Een reis met een gouden rand | Belarus #5



Hallo ja mijn excusses. Zoals ik heel lang geleden verteld had was ik ooit in Wit-Rusland. Daar heb ik veel verschillende avonturen beleeft die ik allemaal verwerkt had in een blogpost. Op een post na dus! De laatste nog wel! Ik was het weer helemaal vergeten dus mijn oprechte excusses. In ieder geval, in deze post kun je mijn laatste dag terug lezen in Wit-Rusland!

LEES OOK:

De laatste dag was aangebroken en dat was ook wel goed te merken in het dorp. Veel koffers waren al ingepakt of in ieder geval, het meeste daarvan. Maar we hadden nog een hele dag en daar gingen we ook flink van genieten! In het dorpje waar we verbleven, Sirod, stond ook een school waar wij deze laatste dag op bezig gingen. Er moest hier van alles gebeuren! Het opzetten van het laatste sportveld, het verven van de hekken én het brengen van de dekentjes naar de kinderopvang.

Het handvaardigheid lokaal in Sirod

We kwamen op de school aan en we kregen eerst een rondleiding. Alle kinderen bij wie een van ons in huis zat waren zo trots dat wij daar ook eindelijk kwamen. Begrijpelijk ook wel natuurlijk. De school had het op zich wel goed voor elkaar. Wat mij wel opviel was dat er geen wc's waren. Heel gek. Na de rondleiding ging er eerst een groep naar het sportveld om daar alles op te zetten. De rest moest even wachten tot ze verder konden met verven. En dit duurde heel-lang. Daarom was ik met een meisje maar de gymzaal ingekropen waar de kinderen aan het oefenen waren voor 9 mei! Om even wat weer boven water te halen: op negen mei viert Wit-Rusland de bevrijding van het land. Je zou het kunnen vergelijken met bevrijdingsdag hier in Nederland.

Wel hebben we deze laatste dag voor enorm veel probleem gezorgd. Tijdens het graven van de volleybalpaal is er een waterleiding geraakt en zo zat het hele dorp zonder water. Super stom maar ja, gelukkig was het probleem binnen een uur verholpen en had iedereen gewoon weer water. Toch besloot het hele dorp om nog wel even naar de winkel te gaan om daar water te kopen. Zo was niet het bier uitverkocht maar ook nog eens het water! En je moet dan even bedenken dat dit een typische winkel is waar maar een keer per week een nieuwe voorraad komt. Dus ja, geen bier (onze schuld) en water meer. Gelukkig kwam de volgende dag alweer een nieuwe lading.

Een selfie met mijn drie vriendinnetjes

Deze laatste dag was een grote, emotionele achtbaan. Zelf was ik heel erg de uren aan het aftellen en steeds zat ik: 'Oh, nog vier uur.... Nog drie uur... Nog twee uur....'
De avond viel en dat betekende dat we weg gingen. Er zijn een boel tranen gevallen. Zelf ben ik geen persoon die snel huilt maar op deze avond zat het echt wel hoog. Het idee dat je al deze mensen moest achter laten in een klein dorp en dat jij terug kan naar de warme huis in een wereld waar je alle kanten op kan. Na deze week ben ik er achtergekomen dat ik blij moet zijn met wat ik heb. Niet alleen wat geld en spullen betreft maar vooral mijn vrijheids van meningsuiting. Ik mag hier geloven wat ik wil en denken wat ik wil. Zo gek dat er nog landen zijn waar ze dit niet kennen.

Het was een ervaring om nooit te vergeten. Niet een week met een gouden rand, maar een week met een enorme gouden lijst! Het is gek dat de mensen daar zo veel willen delen terwijl ze zo weinig hebben. Het is gek dat ze ons zo liefdevol behandelden en dat ze zo gastvrij zijn. Ik heb zoveel nieuwe vrienden gemaakt en gelukkig heb ik met een heel lief meisje die ik daar ontmoet heb nog bijna elke week contact. Ik ben hier zo blij mee en kan vooral met een glimlach terug kijken op deze week. Reken er maar op dat ik een keer terug ga!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten