Die 17 jarige doet alsof ze slim is...

De hele dag zit ik al een beetje aan een bepaald probleem te lopen schoppen. Ik erger mij er dood aan, en ik voel mij er ontzettend minderwaardig door. Niet alleen dat, het geeft mij ook het gevoel alsof mij mening er niet toe doet. Want ik ben nog zo jong, nog zo ontzettend dom. Want ja, ik ben nog maar zeventien jaren oud.



''Ze hebben vast de stekker eruit getrokken.'' Grap ik. Meteen na mijn grap draait een persoon voor mij zich om.
''Wat ben jij dom zeg. Iedereen weet toch dat windmolens energie opwekken. Dus dan zit er echt geen stekker in.''
- een persoon die zich meer waardig voelt.


Als een half jaar lang speelt dit probleem zich af. Ik ben ergens en moet met mensen samenwerken. Maar geheel toevallig ben ik de jongste. Laten we als onderwerp even een project pakken. Zo'n project waarmee iedereen wel  mee te maken komt. Op school of op het werk. Jij en je groep maken een kring en beginnen met brainstormen. Zo ook ik. Ik zit met mijn groepje in een kringetje en we maken een plan van aanpak. Terwijl ik de kring door kijk zie ik mensen zitten die allemaal zo ongeveer drie jaar ouders dan mij zijn. Nog nooit eerder heb ik met deze mensen samen gewerkt, maar ik heb bewust voor hen gekozen omdat ik van mening ben dat je zulke kansen moet pakken.

Al snel hebben we een onderwerp, en een plan van aanpak. Dagen gaan voorbij en het duurt niet lang of we lopen al tegen verschillende problemen aan. Zoveel mogelijk probeer ik mijn groep hier doorheen te slepen. En zo vraag ik ook om hulp wanneer ik vast zit. Maar ik merk al snel dat mijn groep mij de dingen op een andere manier uitleggen dan dat ze bij elkaar doen. Niet allemaal hoor, laat ik het houden op twee personen. Ik merk ook al snel dat deze twee personen mij meer in de gaten houden, en mij meer op de vingers tikken als ik iets fout doe of niet door werk.

Maar goed. Het project loopt ten einde. We zijn bijna klaar, maar we hebben een belangrijk punt over het hoofd gezien. Terwijl we met z'n allen om de tafel zitten, komt er een geweldig idee in mij op. Ik vertel het mijn groep, en ze zijn aardig enthousiast. Al merk ik dat het bij sommige niet duidelijk overgekomen is. Ik vertel ze de instructies, maar dan roept één persoon uit mijn groepje dat ik mijn mond maar moet houden. Want ze wil niks uitgelegd krijgen door een zeventien jarige.

Ik stond met mijn bek vol tanden. Zo'n flauwe uitspraak heb ik nog nooit gehoord. Ze is maar drie jaar ouder, maar haar kinderlijke niveau raakt toch echt wel het dieptepunt. Erg jammer dat mensen zo denken als het om samenwerking draait. En nu vind ik het ook niet zo heel gek meer dat ze altijd doet alsof ik debiel ben.