Ik mag van mijzelf niet zeggen dat ik een erge puber ben. Want dat ben ik gewoon niet... Behalve wat het emotionele vlak betreft. Ik jank om alles en iedereen maar ook hierom wil ik niet teveel gaan zeuren. Want sinds ik rond mijn vijftiende in de pubertijd kwam, ben ik erg positief veranderd. Ik groeide eindelijk en werd een vrouw! Nou ja, die twee stompjes op mijn borst daar probeerden het..
Nu ik zeventien ben zou ik toch echt denken dat ik wel uit mijn pubertijd ben. En ik weet het eigenlijk niet. Ik ie nu eindelijk wel in dat mijn ouders nog de baas over mij zijn, en dat mijn wil geen wet is hier. Is dat een teken van het einde? Maar waarom kan ik dan nog steeds om alles janken! Ik jank als iemand boos op mij is, als iemand blij om mij is. Geeft iemand mij een compliment? Ik jank. Maar ook als mijn vriendin een relatie heeft met een super knappe jongen huil ik om het feit dat ik al zeventien jaar lang vrijgezel ben. En dan lig ik 's avonds weer in bed met een groot vraagteken boven mijn hoofd wat luidt: ''Waar heb ik dit leven aan verdient! Gun mij ook een vriendje, leven!''.
En ja, daarnaast heb ik het ook nog heel erg moeilijk met deze maatschappij. Waarom denkt niet iedereen zoals ik! Dan komen de ideeën van mijn ideale politieke partij alweer naar boven borrelen. En dan zie ik mijzelf staan voor in de tweede kamer. Maar met mijn presentatie van een paar weken terug deed ik het in mijn broek. Het leven vraagt teveel van mij. Hallo!? Ik ben nog maar zeventien! Ik kan nog niet alles op eigen houtje! Ik ben nog maar een kind! Maar dan wordt ik wel weer boos om het feit dat mijn moeder mij nog geen weekend alleen thuis durft te laten omdat ze denkt dat ik het hele huis laat af fikken. Dan kwetst ze mijn vertrouwen diep, maar hé, ''zo ligt het allemaal niet.'' zegt ze dan. Dit leven is erg tegenstrijdig voor de pubers van hier. Of je nou een vreselijke kwal van een puber bent, of een lief moederskindje. Een puber zijn is voor ons allemaal even moeilijk. Want we zitten allemaal in dezelfde achtbaan wat met volle snelheid door een paar jaar van ons leven raast. ''Snel volwassen worden.''. Zo kan ik het beter noemen. Want zo zaten we nog op de step en vermaakten we ons in de plaatselijke speeltuin, en dan zit je ineens te stressen om huiswerk, een baan, het niet meer inzien van wie nou je echte vrienden zijn. En ja, het ergste probleem: Jongens. Ze zijn zo vervelend maar aan de andere kant zo leuk. Pas op mijn vijftiende begon ik mij pas in dat ras te interesseren. Maar helaas, ik zat net in de pubertijd en was super onzeker en dacht dat iedereen mij haatte. Daarnaast was ik ook super naïef.
Trouwens, toen ik zestien was. Is er volgens mij een goed engeltje op mijn schouder gaan zitten. Zij of hij heeft iets in mijn oor fluistert. Zo iets van: ''Deze hele wereld is vreselijk en jij bent net zo vreselijk. Dus je past hier mooi. Enjoy your life!''. Recht in mijn hart, maar ik had meteen een boost van zelfvertrouwen. Niet dat ik iedereen ging haten hoor, ik had ineens wel een eigen mening waar niemand verandering in kon brengen. En toen, ja. Mijn eerste liefde. Maar ja die werd verneukt door een ander. Toen vond ik weer een jongen leuk maar ook hij ging er met iemand anders vandoor. Ik was niet gekwetst hoor. Want ik was zo'n meisje wat alleen maar durfde te kijken, en niet durfde te praten tegen de leuke jongens.
Soms lees ik mijn dagboek terug en schaam ik mij voor mijzelf toen ik in mijn extreme puberfase zat. Alles was onterecht! Alles was stom! Ik heb het in grote letters in mijn dagboek gekrast. Maar nu snap ik dat, vooral mijn ouders, zo gelijk hadden in alles wat ze zeiden. Toen ik nog wat jonger was, bestond er een band met de naam: Topstar. En ze hadden op een gegeven moment een hit: Jong. Altijd als ik dat luisterde, kriebelde er een haat voor ouder worden bij mij omhoog. En toen ik tien jaar oud was zei mijn vader eens tegen mij: ''Op je vierentwintigste moet je toch echt wel het huis uit zijn.''. Echt, ik heb gehuild. Nachten lang. Want vierentwintig was al over veertien jaar! En ik wilde niet alleen zonder papa en mama wonen! Zo was dat ook met oud en nieuw. Op mijn veertiende zei mijn vader dat er een dag zou komen dat ik niet meer samen met mijn ouders oud en nieuw zou gaan vieren. Ook toen heb ik lopen janken. Terwijl ik een jaar later met oud en nieuw bij mijn vrienden was.
Ja, een puber zijn is zwaar. In onze zware periode denken we dat we heel wat zijn, terwijl we super onzeker zijn. Wij hebben gelijk! Wij zijn alles! Wij doen lekker alles wat niet mag, want dat is stoer! Gelukkig groeien we er allemaal over heen. Tenzij dit alles een karakter trek is natuurlijk. Maar we worden volwassen! En uiteindelijk schamen we ons voor ons asociale puberale gedrag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten