Het verwateren van een vriendschap

Terwijl we opgroeien verwikkelen wij ons zelf in gesprekken met verschillende personen. We praten omdat we ons niet alleen willen voelen en natuurlijk ook omdat een kort gesprek wel weer je dag kan maken. We praten ook met elkaar om relaties te ontwikkelen. Vriendschappen bijvoorbeeld. Vooral in nieuwe stappen van ons leven maken we veel nieuwe vriendschappen. Denk bijvoorbeeld aan de middelbare school.

De middelbare school is voor veel mensen een grote stap geweest. Maar vind je het gek? Na jaren in je veilige omgeving sta je zomaar voor een groot gebouw met honderden nieuwe gezichten. Op de middelbare school had iedereen wel dat ene maatje die jou altijd stond op te wachten en in de pauze altijd mee liep naar je kluis (en andersom). Dat ene maatje waarvan je wist dat je samen in het bejaardenhuis zou belanden en ook daar nog zou theeleuten tot de dood. En dan ineens halen jullie allebei je diploma en spreek je elkaar zomaar ineens nooit meer.

Nu is de middelbare school slechts een voorbeeld, maar ik weet zeker dat we de middelbare school kunnen vervangen door zat andere dingen. Werk, vervolg studies, stages, vakanties... noem maar op. Zomaar heb je de beste tijd van je leven met dat ene speciale maatje en zomaar spreek je elkaar nooit meer. Vriendschappen die toen heel kostbaar waren zijn nu ineens verwaterd zonder dat je het zag aan komen.

Het verwateren van een vrienschap begint eigenlijk altijd met de stap: het scheiden van elkaars wegen. In ons leven groeien we en op een gegeven moment slaan we een weg in waarin anderen ons niet altijd kunnen volgen. Dat is logisch, we hebben namelijk allemaal verschillende doelen die we willen bereiken in ons leven. In het begin zal je nog wel eens proberen om af te spreken met je oude maatje. Maar omdat jullie nu zo je eigen, nieuwe, leven leiden hebben jullie het soms te druk met andere dingen waardoor jullie simpelweg niet altijd meer tijd hebben voor elkaar. En voor dat je het weet was het ineens maanden geleden dat jullie elkaar voor het laatst gesproken hadden

Gelukkig maken we op die nieuwe weg genoeg andere contacten en nemen we altijd een heel kostbaar iets mee van onze vrienden die we hebben achtergelaten: de herinneringen. Die herinneringen kunnen soms pijn doen omdat we weten dat we ze niet kunnen herbeleven. Toch zijn ze heel belangrijk. We hebben er namelijk veel van geleerd en dat hebben we weer nodig om verder te gaan. Onze oude vriendschappen hebben ons onbewust gemaakt tot wat we zijn en zo rapen we langzaam de puzzelstukjes op om ons zelf te vinden. Nieuwe mensen in ons leven laten ons weer een nieuw stukje van ons zelf zien die wij bij ons oude maatje misschien nooit gevonden hadden.

Toch vraag ik mij nog wel vaak af hoe het nu met mijn oude maatjes gaat. Ik weet dat ze gelukkig zijn met de keuzes die ze gemaakt hebben en daarom kan ik niets meer doen dan ook gelukkig zijn voor hen. Ook al spreken we elkaar niet meer, ik weet dat we elkaar soms heel stiekem een klein beetje in de gaten houden om te kijken of het allemaal nog wel goed gaat.