NAAAA SOWENYAAH BABABEATSEBABAH

Het aller-aller-aller mooiste wat ik misschien ooit in mijn leven heb gezien, is zo iets simpels. Namelijk, de zonsondergang op het strand. Zonder wolken. Natuurlijk kan ik elke dag een zonsondergang meemaken. Ik bedoel, Nederland is zo plat als een dubbeltje, hoe moeilijk is het om zo iets te missen? Nou kijk, je hebt bomen en huizen en al die dingen... Op het strand is gewoon zo ongelooflijk mooi. Kijken totdat het laatste puntje in de zee verdwijnt.

Het is lang geleden dat ik een zonsondergang op het strand gezien heb. Ik denk dat het wel bijna tien jaar geleden is. Ik weet er in ieder geval weinig meer van. Afgelopen week ben ik op Texel geweest en natuurlijk vond ik wel dat ik die zonsondergang op het strand moest zien. Maandag avond stond ik meteen al op het strand, maar helaas: het was te bewolkt en ik kon er helemaal niks van zien. Een beetje balend ging ik weer terug naar de bungalow waar wij verbleven en mijn moeder beloofde mij dat we donderdag, voordat we gingen eten, nog wel even konden gaan kijken.

Op donderdag avond stond ik op de strand en het was een beetje kiele-kiele. Want je had lucht-wolken-lucht. Dus ik hoopte een beetje dat de wolken zo lief waren om stil te blijven staan en niet gezellig met de zon mee naar onderen zouden gaan. En gelukkig deden ze dat niet. Ik had mijn camera natuurlijk mee (en eens niet op de automatische stand gezet omg such badass) en begon wild in het rond te schieten. Want wat is er nu mooier dan een bijna verlaten strand waar je mensen kan fotograferen in silhouetten!? Iets wat ik nog nooit gedaan heb overigens, maar altijd wel zeer bewonderd heb. De wind was alleen wel een groot nadeel. Het waaide zo ongelooflijk hard dat veel van mijn foto's een beetje wazig werden. Maar dûhh, wat verwacht je anders op een strand.

Ik heb dus een paar keer dat hele strand op en af gelopen terwijl ik stiekem mensen stond te fotograferen en eigenlijk vond ik dat heel erg eng, maar tegelijkertijd ook heel erg mooi. Want je gaat naar mensen kijken, je bestudeerd ze en je volgt eigenlijk gewoon elke beweging die ze maken. Geloof mij, mensen die je niet kent kunnen je ontzettend laten ontroeren. Een familie tjokte zo ongeveer de heletijd voor mij en op een gegeven moment gaven ze een dikke familie knuffel. Dat vond ik zo lief om te zien. Ook was er een klein jongetje van een jaar of tien wat heel stoer naast zo'n ervaren zee-visser ging staan en ook zijn vis naar binnen probeerde te halen. Je ziet verhalen op het strand. Ik voelde mij een beetje een Humans Of New York fotograaf.

En ja, ondertussen ging die zon steeds verder omlaag en moest ik op een gegeven moment sprinten naar de andere kant van het strand omdat ik daar mooi aan de branding kon staan en voor mij die ondergaande zon had. Geen mens die ervoor kon springen. Ik kon heerlijk mijn gang gaan terwijl de zon steeds verder verdronk in de zee. En in mijn achterhoofd dacht ik steeds aan The Lion King. Toen de zon eenmaal onder water was, liep ik terug en ik was zo blij als een kind.

Ik heb altijd al een grote onverklaarbare voorliefde gehad voor de zee en voor het strand. Maar nu kan ik de ondergaande zon ook eens van mijn Bucket List af strepen. Daarnaast vond ik het best apart om de zon eens vanaf een andere kant te zien. Dat ding flikkerde helemaal en was zo groot. Echt wauw.